WEB 2.0 - z pozycji 50-latka

SurfBoard pozwala wygodnie przeglądać strony internetowe na coraz popularniejszych urządzeniach iPod czy iPhone, wyposażonych w dotykowy ekran, ale serwisu można również używać na laptopach czy urządzeniach stacjonarnych.

Na stronie głównej mamy kilka przykładowych linków, ale można wpisać dowolny adres.

Zawartość strony wybranego serwisu jest wyświetlana w dwóch panelach, jak otwarta książka. Wirtualne kartki można przewracać, korzystając na urządzeniach z dotykowym ekranem z tegoż ekranu, a na "zwykłym" komputerze - z klawiszy kursora.

Wygląda to dość przyjemnie, chociaż nie wszystkie strony internetowe są dostosowane do takiego przeglądania.

Polskie serwisy informacyjne są wyświetlane dość oszczędnie:

Być może na kilkucalowym ekranie ma to sens, ale na komputerze stacjonarnym nie jest zbyt wygodne.

Natomiast blogi przegląda się całkiem wygodnie:

Przy czym kliknięcie dowolnego artykułu otwiera całostronicowy podgląd.

Jeszcze dwie uwagi:

Serwis najlepiej działa z przeglądarką Safari, aczkolwiek można ponoć próbować z FF i Chrome. Zainstalowałem Safari 5 - nie ma co marudzić, całkiem fajna przeglądarka...

Próbowałem również SurfBoard na telefonie z dotykowym ekranem (Samsung Wave). Działał dość ciekawie - prawa kolumna była wyświetlana prawidłowo, natomiast lewa - odwrócona.

No cóż, Wave nie ma przeglądarki Safari...

MapOfMetal to atrakcyjny wizualnie i dźwiękowo przewodnik po muzyce "metalowej".

Przewodnik zrobiony jest w formie mapy, na której zaznaczono odpowiednimi symbolami (jest nawet legenda...) gatunki i podgatunki tej głośnej muzyki.

Mapka jest interaktywna; klikamy symbol z nazwą, która nas zaciekawiła (nazwy są na ogół ponure, mroczne...) - w lewym dolnym rogu wyskakuje obszerny opis i lista utworów z danego gatunku.

Oczywiście - klikamy i leci muzyka...

W prawym górnym rogu jest widoczna mała mapka całego obszaru, ułatwiająca nawigację.

Lewy dolny róg: jako zwolennik szybkich rytmów kliknąłem Speed Metal ; lista utworów całkiem obszerna, z dwoma przebojami Deep Purple na czele...

Nie jestem znawcą "metalu", więc z tym większą ciekawością buszowałem po różnych zakątkach metalowego lądu...

IfItWereMyHome to "porównywarka" krajów całego świata.

Wiadomo, że "gdzie indziej" żyje się lepiej. Trawa bardziej zielona, a w telewizji - mniej reklam.

Chociaż... Na przykład Irlandia, Zielona Wyspa szczęśliwości, podobno już nie jest taka szczęśliwa; podobno mają kryzys, bezrobocie, Polacy masowo wracają do ojczyzny, która - jak wiadomo - jest "tygrysem" Europy...

Zanim uwierzymy i siądziemy na laurze (na Laurze?) - sprawdźmy na stronie IfItWereMyHome.

Serwis służy właśnie do porównywania dość wymiernych danych, typu dochód narodowy, nakłady na służbę zdrowia czy długość życia w danym kraju.

Wystarczy wybrać dwa kraje - na przykład Polskę i Irlandię:



Każdą rubrykę możemy rozwinąć i zapoznać się ze szczegółami.

Przyjrzyjmy się kilku danym; a więc w Polsce, w porównaniu z Irlandią, jest tak:

• konsumpcja ropy naftowej o prawie 68% mniejsza - i dobrze, nigdy nie lubiłem ropy naftowej...
• o ponad 57% mniej pieniędzy (GPD) - hm, przecież mają kryzys? Może jakaś pomyłka...
• mniej prądu zużywamy (o 43%) - to chyba dobrze? Chyba...
• na lecznictwo - ooo, dużo mniej (ponad 70%). U nas leczą taniej?
• o 34% większe szanse na śmierć w okresie niemowlęcym...
  Z tego okresu już wyszedłem, ale nie brzmi to dobrze...
• pracujemy o ponad 27% godzin więcej w ciągu roku?
  Kurcze,  a zawsze się mówi, jaki to Polak leniwy i ileż to świąt mamy... Ale nie podoba mi się to - 418 godzin więcej pracuję...

Na podstawie porównania możemy ocenić czy kraj, w którym aktualnie żyjemy, to rzeczywiście ten wymarzony raj.

Zawsze można do porównania wziąć Sudan czy inną Etiopię...

MessageHop to prosty serwis do tworzenia krótkich wiadomości z ozdobnikami.

Te ozdobniki nie są może zbyt rozbudowane - tekst wiadomości może falować czy pojawiać się na kilka sposobów, do tego dodajemy zdjęcia - ale cały serwis jest prosty i każdy potrafi zrobić coś efektownego.

Kilka przykładów mamy na głównej stronie.

Klikamy Start here! i do roboty. Żadnych kont czy logowania - nie są potrzebne.

Menu nie jest skomplikowane - możemy dodać tekst oraz  zdjęcia.

Do dyspozycji jest prościutki edytorek z opcjami zmiany wielkości czcionki, koloru (każda litera może być w innym kolorze...), trzema sposobami  formatowania...

Do tego efekty - wybieramy je z rozwijanej listy.  Efekty uatrakcyjniają wyświetlanie naszego tekstu - np. stopniowe pojawianie się czy falowanie wpisanych liter.

Serwis automatycznie zapisuje naszą pracę - jest dobrze...
Są polskie znaki - jeszcze lepiej...

Następnie wybieramy zdjęcie z dysku i przesyłamy na stronę - możemy dodać kilka zdjęć i kilka fragmentów tekstu. Serwis nieźle się nadaje do pokazania znajomym kilku zdjęć z opisem. 

Wybieramy kolor tła.
Całość, wraz z efektami, można obejrzeć  i w razie potrzeby poprawić.

Na koniec - przesyłamy link znajomym lub publikujemy na stronie.

 Zrobiony "na szybko" przekaz:

http://mhop.to/fLgcw3

Pinterest to nowy serwis - na tyle nowy, że do założenia konta potrzebne jest zaproszenie (mam w tej chwili kilka zaproszeń - gdyby ktoś chciał skorzystać, proszę o podanie adresu e-mail).

Ale o co chodzi...?

Pinterest pozwala gromadzić w jednym wirtualnym miejscu znalezione w sieci zdjęcia, grupując je na "tablicach". Można więc tworzyć i przeglądać zbiory o określonej tematyce.

Wiadomo - surfujemy sobie, aż tu widzimy niesamowity krajobraz, albo kota w okularach, albo kapitalny mebel; warto zapisać "na potem", a potem - pokazać znajomym.

Na głównej stronie zobaczymy liczne przykłady; kliknięcie wybranej grafiki pozwala ją obejrzeć dokładnie i prowadzi do "tablicy" osoby, która dany plik zamieściła w serwisie.

Do poszczególnych plików przypisane są tagi , ułatwiające wyszukanie grafik o określonej tematyce.

Po założeniu konta możemy oczywiście tworzyć własne "tablice" o dowolnych nazwach i zamieszczać na nich dowolne grafiki.

Jak?

Najprościej - kopiując i wklejając w okienku Add a Pin link do znalezionej w sieci grafiki.
Wybieramy od razu "tablicę", do której przypiszemy daną grafikę, oraz dodajemy krótki opis.

Potem klikamy Pin It i gotowe.
To znaczy - zdjęcie przypięte na naszej tablicy...

Jeszcze łatwiej użyć skryptozakładki - przeciągamy na pasek przeglądarki odpowiedni guzik i klikamy go, gdy znajdziemy ciekawe zdjęcie:

Następnie klikamy w wybrane zdjęcie:

I... no tak, gotowe...
Zdjęcia ze swojej tablicy można łatwo opublikować w serwisach Twitter czy Facebook, a także - przesłać link e-mailem.

Poniżej - moja tablica z trzema "przypiętymi" zdjęciami (zdjęcie faceta z kotem po lewej to moje zdjęcie profilowe z Facebook - poprzez to konto zalogowałem się do Pinterest).

Grafiki można też przesyłać z dysku, albo - "przypinać" na swojej tablicy ciekawe zdjęcie znalezione u innego użytkownika.

Znalazłem ciekawie położony domek:

Przypiąłem domek na swojej tablicy; przy okazji można zajrzeć, kto zamieścił dane zdjęcie i co ma jeszcze ciekawego.

Sam pomysł nie jest niczym nowym - zamieszczamy zdjęcia, przeglądamy obrazy innych użytkowników, komentujemy, udostępniamy, znajdujemy osoby o podobnych gustach i zainteresowaniach...

Pinterest jest jednak po prostu ładny, kolorowy i przyjazny; miło tam pogrzebać, zawsze znajdziemy coś ciekawego i miłego dla oczu.

ClayYourself to serwis, pozwalający złożyć z elementów naszą (niekoniecznie...) podobiznę.

Ten edytor jest bardzo prosty "w obsłudze" i dość efektowny.

Postać tworzymy z elementów typu nos, oczy, uszy, zarost itd... 
Każdy element jest w kilku co najmniej wersjach, do wyboru.

Po wyborze odpowiedniego kroju ust, nosa czy fryzury, dostępne są opcje doboru koloru elementu, wielkości oraz położenia (chwytamy kursorem i przesuwamy w wybrane położenie). Brwi np. można przesuwać niezależnie, osiągając efekt efektownego uniesienia jednej z nich.

Dzięki temu ilość możliwych kombinacji jest bardzo duża, mimo ograniczonego wyboru modeli oczu czy ust.

Jest nawet kilka "ozdobników" typu kolczyk w nozdrzu, blizna czy słuchawki na uszach.

Awatar nie jest łudząco podobny do mnie - dopiero pod koniec zabawy dostrzegłem, że można przesłać do serwisu swoje zdjęcie z dysku (lub użyć kamery) i powiesić na wzór.

Gotową podobizną chwalimy się w serwisach społecznościowych.

Dostępna jest obszerna galeria podobizn, utworzonych przez innych użytkowników.

Serwis ma jeszcze kilka ciekawych opcji; jeśli np. nie chcemy występować pod własnym nazwiskiem, warto skorzystać ze specjalnej maszynerii, podpowiadającej efektowne zestawy imię-nazwisko.

BufferApp to rodzaj bufora na nasze komunikaty, wysyłane do serwisu Twitter.

Możemy tam "wrzucić" kilka twitów i zaplanować, kiedy mają być wysłane.

Po co?
Czasem się przydaje - na przykład chcemy coś "wrzucić" do strumienia Twittera o trzeciej w nocy, a akurat o tej porze mamy zwyczaj spać...
Albo - wyjeżdżamy, ale w piątek wieczorem chcemy przesłać #FF znajomym...
Darmowe konto umożliwia wysłanie dwóch takich komunikatów dziennie, przy czym w "buforze" aplikacji możemy mieć do 5 komunikatów, które będą stopniowo wysyłane.
Za 5$ mamy większe możliwości, a za 20$ miesięcznie możemy szaleć bez ograniczeń; takie możliwości przydadzą się np. agencjom marketingowym.

A my - spokojnie...

Po szybkim założeniu konta możemy już planować:

Następnie wpisujemy treść komunikatów - możemy ją w każdej chwili modyfikować.

O resztę troszczy się automat.

Sprawdziłem oczywiście - serwis bez problemów o 12.05 wysłał wiadomość poprzez moje twitterowe konto.

Fatpaint to rzeczywiście rozbudowany edytor grafiki, działający w naszej przeglądarce i korzystający z technologii Flash.

Na tyle rozbudowany, że nie pokuszę się o wymienienie choćby wszystkich opcji.
Już sam wygląd - efektownie cieniowane guziczki, suwaki, menu, podmenu - robi wrażenie (spójrzcie na ostatni zrzut ekranu - otworzyłem tam kilka okien z opcjami).
Warto dodać, że również wygląd głównego ekranu możemy w pewnym stopniu modyfikować.

Osoby, które bawiły się w edycję grafiki, nie będą miały problemów z obsługą Fatpaint; interfejs jest dość przejrzysty, opcje edytora pogrupowano w oddzielnych panelach i zakładkach, jest też tradycyjne menu na górnej belce (File, Edit... itd.).

Do dyspozycji jest też ponad 20 kilkuminutowych "tutoriali" w postaci filmów, wyjaśniających podstawowe funkcje Fatpaint. 

Edytor jest bezpłatny, aczkolwiek konto płatne daje dostęp do większej liczby klipartów czy czcionek.

Kilka ciekawych cech Fatpaint:

• dostępne jest tworzenie i edycja zarówno  obrazów wektorowych, jak i rastrowych,
• można przesyłać grafiki czy zdjęcia z dysku, dodawać do projektów obiekty z zasobów Fatpaint,  a także - z szeregu serwisów: Picasa, Flickr, Bing, Yahoo czy Google,
• edytor umożliwia korzystanie z tabletów graficznych. 

 Przyjrzyjmy się bliżej:

Jak wspomniałem, funkcje pogrupowane są z rozmieszczonych na ekranie panelach; niektóre, te pomocnicze, możemy wyświetlać lub ukrywać zależnie od potrzeb, korzystając z menu Windows.

Kolekcje obrazów czy klipartów są dość obszerne, aczkolwiek tylko część z nich jest dostępna bez opłat.
To i tak dużo - jak wynika z opisu (sam nie liczyłem...), Fatpaint oferuje ponoć około:

• 980 krojów czcionek,
• 3000 klipów wektorowych,
• 15.000 obrazów.
  
  Do tego - całe mrowie przedefiniowanych pędzli (brush).

Co ciekawe - jednym z zastosowań edytora jest tworzenie wzorów na produkty, dostępne w serwisie Zazzle; na przykład koszulki, buty czy czapki (wybór jest duuuuży...).

Jak to zrobić?

Można oczywiście wykorzystać zdjęcie swoje, swojej ukochanej czy ukochanego kota, dodając np. stosowny napis i jakieś ozdobniki.

Inna droga - korzystamy z zasobów serwisu, czyli bogatego zbioru grafik wektorowych i rastrowych.
Nie trzeba mieć wybitnych talentów plastycznych, aby stać się właścicielem np. niepowtarzalnej koszulki.

Do dzieła więc:

• Wybierzmy jakiś klipart, dodajmy odpowiedni napis... 

• Krój, wielkość, kolor czy położenie napisu można zmieniać: 

• Do tych wektorowych obiektów dodajmy jakiś bitmapowy akcent; po prostu machnijmy pędzlem, aby koszulka była rzeczywiście niepowtarzalna (jak widać, wzory pędzli są naprawdę zróżnicowane): 

• Możemy się oczywiście wgłębiać w szczegóły, edytując dowolne elementy: 

• Następnie przechodzimy do oferty handlowej sklepu - na produktach widnieje już nasz projekt graficzny.
  Do wyboru mamy więc bogaty wybór produktów (na przykład koszulek) z nadrukowanym wzorkiem: 

Wybraliśmy odpowiedni model?

Podana jest cena - no to jak, kupujemy czy zmieniamy wzór?

Wybór narzędzi jest naprawdę obszerny; można się bawić w malowanie czy edycję zdjęć, dodawanie do tego obiektów wektorowych, napisów, efektów.

Edytor oferuje oczywiście takie podstafowe funkcje, jak automatyczny zapis projektu, wielostopniowe Undo i Redo, a także - pracę na warstwach. 
Gotowy lub tworzony projekt zapisujemy lokalnie - na własnym komputerze - lub na serwerze.

Ilość opcji może zniechęcić niektóre osoby, ale - po pierwsze -  nie trzeba wgłębiać się w szczegóły, a po drugie - dla osób lubiących takie zabawki Fatpaint oferuje naprawdę dużo...

Scale of the Universe  pokazuje po prostu całą skalę wielkości obiektów naszego Wszechświata - od najmniejszych aż po największe.
Oczywiście - według aktualnej wiedzy.

Zabawa w wędrówkę po skali wielkości jest dość pouczająca i skłaniająca do refleksji.

A wystarczy tylko poruszać suwakiem poniżej okna:

Jak widać, najlepiej znane nam otoczenie jest umiejscowione mniej więcej w środku skali, a nawet - trochę na prawo, bliżej większych obiektów.

Jest dobrze - jesteśmy w centrum, w najważniejszym punkcie...

Przesunięcie suwaka w prawo burzy trochę nasze samozadowolenie i dumę - a miejsca na przesuwanie jest dużo...

Również przesuwanie w lewo skłania do refleksji; wiadomo, że bardzo małymi obiektami są wirusy, ale to - okazuje się - dopiero początek wędrówki... 

Bardzo obrazowe przedstawienie...

Pisałem kilka dni temu o kodach QR; na stronie firmy TEC-IT znajdziecie darmową aplikację,pozwalającą utworzyć efektowną, biznesową wizytówkę z naszymi danymi zakodowanymi w ten właśnie sposób.

Należy wybrać jeden z dwudziestu dostępnych wzorów:

Następnie w tabeli po lewej stronie wpisujemy swoje dane.

Te dane zostaną zakodowane w postaci czarnych prostokątów kodu QR, a część z nich zostanie wydrukowana "normalnie" na wizytówce.

Tu jest pewien kłopot: polskie znaki można wpisywać i będą widoczne (na przykład moje nazwisko z literką ń było napisane poprawnie), natomiast aplikacja przekształcająca dane do postaci kodu QR zgłosi błąd...

Niestety - jeżeli jesteś Jan Kowalski z Cieszyna - OK, jeżeli chcesz wpisać Poznań - sorry...

Szkoda, bo dalej jest prosto: sprawdzamy na podglądzie, czy wszystko OK, a następnie generowany jest plik PDF z wizytówkami. 

Wystarczy wydrukować, pociąć i... szpanować...

Aha, a dlaczego te dziwne "robaczki" na wizytówce mogą być przydatne?

Większość nowoczesnych telefonów komórkowych ma opcję odczytywania kodu QR.
Gdy chcesz dzwonić do właściciela takiej wizytówki, nie musisz wprowadzać numeru - po prostu kierujesz aparat na widoczny powyżej  chaotyczny wzór; niech sobie odczyta, skoro jest taki smart...